روز یکشنبه ۱۹ اردیبهشت، خامنه ای در دیدار با فرماندهان پلیس از "هنجارشکنی" و رواج به‌ گفته او "گناه" انتقاد کرد و در این رابطه تاکید کرد که: "اگر اهمیت برخورد با این مسائل از برخورد با قمه کشیدن بیشتر نباشد کمتر نیست." او همچنین به نیروی انتظامی توصیه کرد که "در موضوعات مربوط به امنیت اخلاقی، نباید به مخالفت برخی افراد یا فضاسازی‌های رسانه‌ای توجه شود. خامنه ای هم چنین خواهان نظارت دقیق، همه‌جانبه و دائمی نیروی انتظامی و گسترش دایره حضور نیروی انتظامی در سراسر ایران و برقراری امنیت "در همه مناطق سکونتی و محیط‌ های زیستی مردم اعم از مناطق حاشیه‌ای شهرها، مناطق دور دست و شهرهای کوچک" شده است.

سخنان اخیر خامنه ای در دیدار با فرماندهان پلیس در حالی است که تشکیل نهادی بنام " گشت نامحسوس" در تهران با انتقاداتی از جانب دولت حسن روحانی روبرو شده است. از لابه لای سخنان منتقدین چنین بر می آید که آنها نه نفس کنترل جامعه، بلکه تشکیل نهاد جدیدی را به این منظور غبر ضروری میدانند.

برخی از صاحب منصبانِ دولت روحانی که خود سال ها در نهادها و ارگان های امنیتی رژیم اسلامی فعالیت داشته اند و از عواملِ سرکوبِ کارگران، زنان، جوانان، و مردم معترض بوده اند، با بلند کردن صدای انتقاد خود نسبت به این طرح، در نهایتِ ریاکاری می کوشند تا از سویی شعله های آتشِ خشمِ زنان و جوانان و مردم محروم را کنترل کنند و از سوی دیگر چهره معتدل دولت روحانی را در نظر سرمایه داری غرب حفظ نمایند. این در حالی است که همین منتقدین با وجود گشت های متعدد تا کنونی رژیم نظیر "گشت های امرِ به معروف و نهی از منکر، گشت های ارشاد" و غیره که در همین زمینه و تحت نظارت دستگاه های پلیسی و امنیتی خود دولت روحانی فعالیت می کنند مشکلی ندارند.

سخنان خامنه ای که به بهانه طرح " گشت نامحسوس" و از کف رفتن "اخلاق" ایراد میشود، در واقع تلاش برای حفظ موجودیت رژیم اسلامی است. این سخنان انعکاس نگرانی سران رژیم از طغیان خشم فرو خفته‌ مردمی است که‌ بیش از چهار دهه‌ است سایه‌ سنگین فقر و محرومیت و بی حقوقی را بر زندگی خود تجربه‌ کرده‌اند. خامنه ای و دیگر سران رژیم هر اندازه بخواهند با سیلی صورت خود را سرخ نگهدارند و ترس خود را از مردم پوشیده بدارند، تغییری در واقعیت نمی دهد. مهم نیست که‌ آنها چه‌ میگویند، مهم این است که‌ آنها چه‌ میکنند. نگرانی حاکمیت اسلامی از خیزش مردم و اعتراض و مبارزات آنان را باید در عملکردهای این رژیم جستجو کرد. آنها به خوبی می دانند کاری را که در زمینه تحمیل قوانین و اخلاقیات مورد نظر خود طی 37 سال و صرف هزینه های بی حساب، با در اختیار داشتن ارگان های تبلیغی و شبکه های نماز جمعه و آمیختن مذهب و آموزش و پرورش، نتوانسته اند انجام دهند، اکنون با اضافه کردن گشتی به گشت های دیگر هم نمی توانند انجام دهند. در واقع هدف آنها قبل از آنکه رواج اخلاقیات معینی باشد، قدرت نمائی در مقابل مردمی است که خیزش فردای آنها را انتظار می کشند. از نظر اکثریت مردم ایران سیاست و اخلاق مورد نظر رژیم مردود است. این واقعیت سرسخت را که ابعاد اجتماعی به خود گرفته است با کاشتن ماموران مخفی بر سر راه مردم در امکان عمومی نمیتوان عوض کرد.

خامنه ای دوران پس از نوشیدن جام زهر برجام را با ترفند "نفوذ " آغاز کرده‌ است، تا رقبای درون رژیم را وادار به عقب نشینی کند. همزمان تحت نام مبارزه‌ با ناهنجارهای اخلاقی، فضات رعب و وحشت را در جامعه گسترش دهد. بگیر وبندهای خیابانی و اذیت و آزار مردم و دخالت در زندگی خصوصی آنان و لگد مال کردن حرمت و کرامت انسانی در جامعه‌ نشان می دهد که جمهوری اسلامی برای بقای خود و برای محکم کردن بندهای کنترل جامعه راهی جز سرکوب پیش پای خود نمی بیند.

هر دو جناح در رژیم اسلامی، میخواهند به هزینه مردم دوام و بقای این حکومت را حفظ کنند. حاصل برتری مدل اقتصادی این جناح بر آن جناح، تفاوت سیاست ها و ملاحظاتشان در زمینه های امنیتی، نگرش متفاوت نسبت به نحوه کنترل اخلاق جامعه و غیره، چیزی جز دور نگه داشتن مردم از دخالت در سرنوشت خود نیست. یکی با بحران آفرینی و دشمن تراشی کردن و دیگری با وعده‌ و وعده‌های توخالی و منتظر نگه‌ داشتن مردم، هدف بقای رژیم اسلامی را دنبال میکند.

درواقع نگرانی از مبارزات بنیان برکن مردم است که آنها را به سوی درپیش گرفتن استراتژی های متفاوت سوق داده است. نگرانی خامنه‌ای که تحت عنوان " خطر امنیت اخلاقی" بیان میشود، نگرانی در مورد بقای کل رژیم اسلامی با اخلاقش، با اقتصادش، با سیاستش و نهایتا با کل موجودیتش است.