یکصد و پنجمین اجلاس سالانه سازمان جهانی کار (ILO)، از روز دهم خردادماه در شهر ژنو کشور سوئیس، با شرکت بیش از ۳ هزار نماینده از سوی بیش از 186 کشور عضو این سازمان، شروع به کار خواهد كرد و جلسات آن به مدت ده روز ادامه خواهد داشت. اجلاسهای سازمان جهانی کار بر اساس سه جانبه گرائی برگزار میشوند. بدین معنی که هیات های نمایندگی هر کشور شامل نمایندگان دولتها، نمایندگان کارفرماها و نمایندگان کارگران خواهند بود.

سازمان جهانی کار یکی از موسسات وابسته به سازمان ملل متحد است که به امور مربوط به کار و کارگران می پردازد. این سازمان در سال ۱۹۱۹ و پس از پایان جنگ اول جهانی تاسیس شد. پس از جنگ جهانی دوم و تشکیل سازمان ملل متحد این سازمان نیز بصورت یکی از سازمانهای وابسته به آن درآمد. مقر این سازمان در شهر ژنو در کشور سوئیس قرار دارد و هر سال در ماه خرداد کنفرانسی جهانی برگزار می کند.

یکصد و پنجمین اجلاس سالانه سازمان جهانی کار، در شرایطی برگزار می شود که قوانین کاری که حافظ منافع سرمایه و به ضرر نیروی کار است، در کشورهای پیشرفته بازهم به ضرر کارگران در حال تغییر می باشد. دولت های سرمایه داری با وضع قوانینی به مراتب ضدکارگری تر از پیش، خدمات رفاهی و اجتماعی توده های مردم محروم جوامع را به پائین ترین حد ممکن رسانیده اند. حقوق بازنشستگی کاهش می یابد و سن بازنشستگی بالا می رود. آمار فقر و مرگ و میر ناشی از فقر و از بیماری های اپیدیمیک، سیر صعودی طی می کنند و مصائب اجتماعی ناشی از فقر و بیکاری، مدام فزونی می یابند.

در این اجلاس، از سوی جمهوری اسلامی نیز هیئتی متشکل از نمایندگان دولت، کارفرمایان و اعضای خانه کارگر و انجمن های اسلامی حضور خواهند داشت. غلامرضا عباسی دبیرکل کانون عالی انجمن های صنفی کارگران ایران در گفتگو با خبرگزاری مهر در مورد ترکیب هیت ایرانی می گوید: "گروه ها تقریبا مشخص شده اند ‌و اگر قرار باشد طبق مقررات بین المللی نفرات اعزام شوند باید از جانب کارگران ۹ نماینده، از طرف کارفرمایان ۹ نماینده و از سوی دولت هم ۱۸ نفر به اجلاس بروند. روشن است که علیرغم ادعای عباسی از سوی کارگران نماینده ای در ترکیب هیات ایران حضور نخواهد داشت. کسانی که به نام نماینده کارگران به این کنفرانس اعزام میشوند، نه تنها نماینده کارگران و مدافع حقوق طبقه کارگر در این اجلاس نیستند، بلکه از جمله کارگزاران حکومتی هستند که تلاش میکنند محرومیت طبقه کارگر از حقوق اولیه خود، حق ایجاد تشکل مستقل کارگری و حق اعتصاب را کتمان و پرده پوشی کنند. آنها همانطوریکه در گذشته نیز نشان داده اند، نه تنها بر علیه قانون کار ضد کارگری در جمهوری اسلامی سخنی بر زبان نخواهند آورد، بلکه اگر از جانب هیات های دیگر هم سئوالی در این مورد مطرح شود، به توجیه بی حقوقیها و پنهان کردن حقایق می پردازند.

حق ایجاد تشکل کارگری، حق اعتصاب و تظاهرات، حق بهرمند بودن از یک قانون کار دموکراتیک، از جمله اصول اولیه تشکیل این سازمان بوده است. این درحالی است که جمهوری اسلامی که عضو این سازمان نیز هست، هیچکدام از این اصول را رعایت نمیکند.

سازمان جهانی کار در حالی نمایندگان جمهوری اسلامی را در این اجلاس می پذیرد که به خوبی می داند این رژیم به هیچکدام از مصوبات این سازمان که خود نیز آن را تصویب نموده است، متعهد نیست. فعالین سرشناس دفاع از حقوق اولیه و پذیرفته شده از جانب این سازمان، در ایران در زندان به سر می برند و شکنجه می شوند. خانه کارگر که به عنوان نماینده کارگران ایران در این اجلاس حضور دارد، تشکلی زرد و دولتی و مورد نفرت طبقه کارگر ایران است.

با اینکه سازمان های کارگری جهانی، به حکم همبستگی طبقاتی شان، جمهوری اسلامی را به خاطر تضییقات و تحمیلاتی که به کارگران روا می دارد، محکوم می کنند، اما در مقابل، سازمان جهانی کار بی اعتنا به این همه اعتراض بین المللی، به روال هر ساله مشتی افراد حکومتی را همراه با عده ای کارفرمای سرمایه دار و چند نفر خانه کارگری و امثال آنها به نام نماینده کارگران در اجلاس خود می پذیرد تا در تدوین قرار و قطعنامه های ضدکارگری نقش داشته باشند.

از آنرو که سازمان جهانی کار اساسا در پی تامین منافع دولت های عضو این سازمان است، هیئت های جمهوری اسلامی را با آغوشی گشاده در اجلاس هایش می پذیرد، به عنوان نماینده کارگران در شور و گفتگوها دخالت داده می شوند و در تصمیم های اجلاس سهیم می گردنند و بدین ترتیب این سازمان عملا در پایمال کردن حقوق طبقه کارگر ایران با جمهوری اسلامی همسو می شود. در فرصت دیگری بازهم در این باره سخن خواهیم گفت.