اعتیاد به مواد مخدر در کنار بیکاری میلیونی جوانان، افزایش یاس و سرخوردگی در میان آنان، کاهش امید به زندگی، فقر رو به افزایش، دست به دست هم داده اند و زندگی بخش هائی از این جامعه را به تباهی کشانده اند. ابتلاء به بیمارهایی واگیر و مرگ و میرهای ناشی از آن، از جمله عواقب دردناک این بلای خانمانسوز هستند. هر روز بر شمار زنان و دختران معتاد به مواد مخدر صنعتی افزوده می شود که پیدایش مافیا و شبکه های قاچاق و تجارت سکس و دایر شدن مراکز تن فروشی و افزایش زنان و دختران خیابانی را نیز در پی داشته است.

اعتیاد به مواد مخدر در ایران تحت حاکمیت رژیم اسلامی بیداد می کند. این واقعیت را هر رهگذری نیز می تواند به وضوح مشاهده کند. اما آمارها تصویر دردناک تری از همین واقعیت تلخ را نشان می دهند. آمارهایی که گاه و بیگاه از زبان مسئولان حکومتی شنیده می شود، شمار معتادان کشور را 3 میلیون نفر و آمارهای غیر رسمی این رقم را بیش از 8 میلیون نفر برآورد می کنند. اگر متوسط اعضای یک خانواده ایرانی را پنج نفر در نظر بگیریم در این صورت بیش از 40 میلیون نفر از جمعیت کشور با معضل اعتیاد و عوارض آن در خانواده و در اجتماع درگیر هستند. بر اساس همین آمارها نه تنها تعداد کل معتادان فزونی یافته بلکه سن اعتیاد در میان نوجوانان و جوانان به مراتب کاهش و به پائین تر از ۱۴ سال تنزل یافته است. بنا به همین آمارها روزانه نزدیک به ۵۰۰ نفر بر شمار کل معتادان اضافه می گردد و سالانه بالغ بر۸۰۰ تُن مواد مخدر در سطح کشور به مصرف می رسد.

مشاهدات روزانه و اعتراف خود کارگزاران حکومتی بیانگر آنند که بر سر راه گسترش و نفوذ اعتیاد در اعماق جامعه هیچ مانعی وجود ندارد و همه جا این دستاورد شوم سرمایه را می توان دید، در مدارس، دانشگاه ها، کارگاه ها، کارخانه جات، ادارات و روستاها و مزارع.

راجع به ابعاد ویرانگر این آسیب دردناک اجتماعی سخن بسیار است، در این جا به یک مورد مشخص که با وضوح بیشتری جای پای رژیم و کارگزارانش را در اشاعه مواد مخدر نشان می دهد، اشاره می کنیم، که عبارت از توزیع مواد مخدر در زندان ها و اشاعه مصرف آن از طریق زندانبانان و شبکه های همدست با آنان در میان زندانیان است.

بر اساس آمارهای حکومتی درصد بالایی از زندانیان معتادند و طی نمونه گیری هایی که از آنان به عمل آمده است حداقل نیمی از زندانیان معتاد هر زندان، مشکوک به ابتلا به بیماریهای ایدز و هپاتیت می باشند.

مردم خوب می دانند بانیان و عاملان اصلی تولید و توزیع مواد مخدر چه کسانی هستند و سوداگران مرگ کجا نشسته اند. همه می دانند که سر نخ این صنعت و تجارت عظیم مرگ به کجا وصل است و چگونه فرماندهان ارشد نظامی جمهوری اسلامی و سران حکومتی و چاقو کشان لباس شخصی که در خدمت رژیم هستند، در شبکه مافیایی تولید، توزیع و فروش مواد مخدر در داخل و صدور آن به خارج تنیده شده اند و چگونه شبکه ای از تبهکاران حرفه ای، همان هایی که تیم های عملیاتی علیه قاچاقچیان غیر خودی مواد مخدر را فرماندهی می کنند، همان هایی که مجریان امر به معروف و نهی از منکرند و همه سرداران سازندگی و مدیران بنیادهای رنگارنگ، در این شبکه مافیایی سازمان یافته اند تا این کالای خانمان سوز سودآور را به گردش در آورند و از طریق آن اراده و شور و شعور جوانان را دود کنند.

اگر واقعا دست فرماندهان نظامی، سپاه پاسداران و ماموران اطلاعاتی و حکومت گران در کار نیست چگونه حتی زندانیان هم از گزند گرفتار آمدن به دام مواد مخدر مصون نیستند و سالم به زندان می روند و معتاد بر می گردند!

رژیمی که از طریق دم و دستگاه عریض و طویل اطلاعاتی و جاسوسی اش حریم زندگی خصوصی آحاد جامعه را زیر نظر دارد و بی پروا به کنج خانه هر فردی سر می کشد و همه چیز را زیر و رو می کند، جز از طریق ایادی خود این رژیم، چه کسی می تواند مواد مخدر را در داخل زندان ها توزیع کند؟

این رژیم به خاطر سازمان دادن جنایات هر روزه اش و از آن جمله راه اندازی و هدایت شبکه مافیایی مواد مخدر، مجرم است. مردمی که با چشم خود می بینند که چگونه این مواد افیونی از طریق زمین و هوا و دریا جابجا و از مرزها وارد و در داخل توزیع و به آن طرف مرزها و به خارج صادر می شوند، بگیر و ببندهای رژیم و به دار آویختن چند مواد فروش و قاچاقچی خرده پا را جز به چشم پوششی مزورانه، که کارکرد دیگری دارد، نمی نگرند.