در ماههای اخیر پاره ای از کارگزاران دولت روحانی برای کاستن از بار اعتراضات مردم، اظهاراتی فریبکارانه در مورد کمبودهای معینی در این یا آن زمینه بر زبان می آورند و به گوشه هائی از مشکلات مردم اشاره می کنند. آنها از این طریق در واقع تلاش می کنند سوپاپ اطمینانی ایجاد کنند، تا انفجار خشم مردم را به تاخیر بیاندازند. اظهار نظر در مورد وضع بهداشت و درمان یکی از این موارد است. البته اگر کسی از آنها بپرسد شما که خود در موقعیت قدرت و حکومت قرار دارید، چرا راه چاره ای نشان نمیدهید، چرا بخش کوچکی از پولهای بی حسابی را که صرف دخالت ارتجاعی در بحرانهای منطقه ای میکنید، به بهداشت و درمان و دیگر خدمات عمومی اختصاص نمی دهید، پاسخی ندارند. اخیرا معاون وزارت بهداشت، در زمینه وضعیت بهداشت و درمان در ایران گفته است:

"در ۸ سال گذشته سهم پرداختی مردم از هزینه های سلامت نه تنها کاهش نیافته که برعکس افزایش هم یافته است. در ابتدای برنامه پنجم، سهم مردم از پرداخت هزینه های سلامت در حدود ۵۳ درصد بود که در حال حاضر این سهم به بالای ۶۰ درصد رسیده است." البته با توجه به مخدوش و غیر قابل اعتماد بودن آمارهای دولتی با توجوه به مشاهدات عینی می توان گفت که این رقم بالای 70 درصد نیز رسیده است.

بررسی ها و گزارش های آماری نشان می دهد که ایران دومین کشور دنیاست که مردمش بالاترین هزینه درمان را، خود به عهده دارند. در حال حاضر اکثریت افراد جامعه چنانچه دچار یک بیماری سخت و صعب العلاج، شوند، یا باید در منزل منتظر مرگ بنشینند و یا دار و ندار خود را بفروشند تا بلکه هزینه سنگین معالجه خود را تامین کنند.

در کنار این وضعیت، شاهد رشد و گسترش مراکز خصوصی درمان و بیمارستان های خصوصی هستیم. همزمان دولت روحانی در صدد گسترش بیمه های خصوصی نیز هست. همین کارگزار حکومتی در مناسبت دیگری تاکید کرده است که "دولت طرح خصوصی‌سازی مراکز بیمه‌ را در دست اجرا دارد. مطابق این طرح نقش دولت در امور بیمه خدمات درمانی باید به حداقل برسد "

این طرح در واقع ادامه همان سیاست خود کفا کردن بیمارستانها در دوره احمدی نژاد است. سیاستی که مطابق آن بخیه را از زخم کودک خرد سال بیرون می آورند چون مادر کودک قادر به پرداخت هزینه درمانگاه نبوده است. جنازه مرده را به گروگان می گیرند تا خانواده اش هزینه بیمارستانی را که نتوانسته است وی را از مرگ برهاند،پرداخت کنند. بیمار بستری را که کسی نبوده است هزینه درمان وی را بپردازد، از تخت پائین می کشند و در بیابان رها میکنند. اینها مشتی از خروار هستند که در جراید چاپ تهران هم منعکس شده اند. چنین رویدادهائی در واقع نتیجه عملی " سیاست خود کفا کردن بیمارستان" ها است که اخیرا گسترش بیمه خصوصی و کاهش بیمه های عمومی نیز به آن اضافه شده است.

مطابق این سیاست مردم باید هزینه درمان و بهداشت را از سفره بی رونق خود تأمین کنند، تا رژیم اسلامی فرصت پیدا کند بودجه سیاست و عملکرد ضد مردمی خود را در داخل و خارج تامین کند، تا دستگاه فاسد حکومتی را تغذیه کند.

بودجه وزارت بهداشت جمهوری اسلامی در اولویت قرار ندارد و همیشه ته مانده بودجه به این عرصه اختصاص داده میشود. هر وقت هم دولت با کسری بودجه مواجه میشود قبل از هر چیز به سراغ بودجه بهزیستی و درمان مردم می رود. باین ترتیب رژیم اسلامی عملا حق حیات و حق تندرستی اکثریت مردم را نشانه گرفته است.

واقعیت این است در جامعه ای که از نگاه حاکمانش جان آدمی بی ارزش است و جایگاه نهاد های اشاعه جهل و خرافه و نیروهای سرکوب والاتر از هر نهاد و ارگان خدمات عمومی است، باید ایران دومین کشوری باشد که مردمش بالاترین هزینه سلامت شان را از جیب خودشان می پردازند.

در نتیجه فقر و سوء تغذیه، انواع بیماری ها سر بلند می کنند و میزان مرگ و میرهای زودرس، روز به روز بیشتر می شوند. کمبودهای پزشکی و درمانی، افزایش قیمت داروها سرعت این پروسه را بیشتر و بیشتر کرده است. هزینه گزاف خدمات پزشکی، گرانی شدید داروها در کنار گرانی سرسام آور دیگر اقلام مایحتاج زندگی، بهداشت و سلامت عمومی جامعه را به نازلترین سطح تنزل داده و راه را برای ازدیاد تلفات انسانی و کاهش طول عمر هموار کرده است. 

بهداشت و درمان رایگان حق مسلم هر شهروندی است. هیچ کسی نباید بخاطر در دسترس نبودن خدمات پزشکی و درمانی در رنج باشد. روشن است رژیم جمهوری اسلامی داوطلبانه به اصلاح وضعیت بهداشت و درمان اقدام نخواهد کرد. همه مطالبات در این زمینه را باید با مبارزه قاطعانه به رژیم تحمیل کرد. مبارزه علیه نظام سرمایه داری، مبارزه علیه رژیم جمهوری اسلامی به عنوان حافظ این نظام در ایران، همراه با مبارزه برای تحمیل اصلاحاتی به همین رژیم، همگی حلقه های به هم پیوسته زنجیر یک مبارزه واحد هستند. تحقق این اهداف به آگاهی و همبستگی و تشکل مردم استثمار شده و محروم گره خورده است.

با این امید که دیری نگذرد، کارگران و مردم بپاخاسته، سرانجام‌ دست این جانیان را از زندگی خود کوتاه‌ سازند و جامعه ای بنا کنند که نه‌ کسب سود، بلکه‌ تامین نیازهای انسان راه و روش آن باشد.