• بیکاری گسترده و رو به افزایش جوانان و مردم تهیدست مناطق کردنشین غرب ایران، باعث شده است تا شمار کثیری از مردم فقیر شهرها و روستاهای این مناطق با هدف دستیابی به کارهای فصلی به مناطق دیگر ایران مهاجرت کنند. اینان همچنین وقتی به کردستان بر می گردند، ناچار هستند به مشاغلی از قبیل دستفروشی و کولبری و کاسبکاری در مرزها روی آورند. در این میان شدت بیکاری و تنگدستی، توده وسیعی از مردم را از زن و مرد، جوان و پیر، و از کودکان ١٠ سالە تا پیرمردان ٧٠ سالە با همه دشواریها و خطراتی که دارد، به کار کولبری در مرزها ناچار کرده است.

• کولبران زحمتکش مدام در خطر مرگ قرار دارند. هر ساله دهها نفر از آنان براثر تیراندازی ماموران رژیم و یا رفتن روی مینهائی که رژیم بر سر راه آنها کاشته است، جان میبازند یا نقص عضو پیدا میکنند. شماری دیگر هم براثر برف، کولاک، سرما و سقوط از ارتفاعات، جانشان را ازدست می دهند.

• کولبری در مرزها شغل نیست و مردم زحمتکش از روی ناچاری به آن روی می آورند. این باصطلاح کار پر مخاطره و طاقت فرسا باید خاتمه یابد. رژیم موظف است یا کار مناسب برای این زحمتکشان تامین کند و یا با دادن بیمه بیکاری مکفی زندگی آنان را تامین نماید. رژیم باید به خانواده های کولبرانی که در این مسیر رفت و برگشت کولبری جان خود را از دست میدهند خسارت بپردازد.

• پیدایش و گسترش شغل کولبری در کردستان معیار و شاخصی برای تداوم ستم طبقاتی و ملی و نگاه دشمنانه جمهوری اسلامی بر مردم کردستان است. علیه این بربریت باید به مبارزه برخواست. کنگره ١٧ کومەله هر گونه تعرض به این زحمتکشان را به شدت محکوم می کند و از مردم کردستان، بویژه در شهرهای مرزی می خواهد که به دفاع از این زحمتکشان برخیزند و با حرکتهای اعتراضی خود، مانع از دست درازی رژیم به جان و زندگی آنان شوند.