مناسبت ۸ مارس روز جهانی زن در ایران و جنب و جوش فعالین جنبش زنان و تلاشگران جنبش کارگری در آستانه این روز در همانحال که یکی از سنت های مبارزه کارگری، سوسیالیستی و آزادیخواهانه را زنده نگاه داشته است، یکی از جلوه های تداوم جنبش رهائی زنان علیه نظام آپارتاید جنسی جمهوری سرمایه اسلامی را نیز به نمایش می گذارد. زیر پا نهادن حقوق زنان در زمینه های مختلف حیات اقتصادی، اجتماعی و سیاسی و اعمال تبعیض جنسیتی بر آنان یکی از ستون های حاکمیت رژیم جمهوری اسلامی تاکنون بوده است. از آنجا که اعمال این بی حقوقی ها و زن ستیزی بخشی از هویت ایدئولوژیک نظام سرمایه داری اسلامی را تشکیل می دهد، این رژیم همچنان یکی از پیش شرطهای بقای خود را در گرو ضدیت با حقوق ابتدائی نیمی از جامعه می بیند. این واقعیت در همانحال که گستره فشار بر زنان را نشان می دهد، اما تحت تأثیر روند خودآگاهی زنان به حقوق انسانی خود و تحت تأثیر تحولات عینی در جامعه ایران به یک مخاطره جدی برای بقاء رژیم اسلامی تبدیل شده است. نظامی که بر اساس قوانین آن زن جزء دارایی و ملک مرد محسوب می شود و در روابط زن و شوهر مرد رئیس مطلق خانواده است و مقرر شده که زن بدون اجازه شوهر نمی تواند از خانه بیرون برود، اکنون به حکم قانون زندگی و به یمن مبارزه حق طلبانه زنان یکی از ارکان قدرتش به لرزه در آمده است. زمانی که روابط انسانی و آزادانه زن و مرد وعدم رعایت پوشش اسلامی و آشکار شدن تار موی زن ایدئولوژی حاکم را به زیر سئوال می برد و دفاع از حق برابر زن و مرد امنیت و بقای نظام دینی حاکم را به مخاطره می اندازد، هر گونه مقاومت زنان علیه این بی حقوقی ها مبارزه ای سیاسی تلقی می شود. در چنین شرایطی پیشروی، جنبش رهایی زنان به ناگزیر به مبارزه برای سرنگونی رژیم و برچیدن نظام طبقاتی حاکم گره می خورد.

سران و ایدئولوگ های رژیم جمهوری اسلامی با آگاهی به مخاطراتی که جنبش زنان برای ادامه حیات رژیم پیدا کرده است سیاست های راهبردی خود را در قبال نیمی از جامعه تعیین کرده اند. اعمال شدید سیاستهای تبعیض جنسیتی از جانب رژیم علیه زنان در بازار کار و در دستیابی به امکانات تحصیلات عالی و همچنین سیاست جمعیتی رژیم مبنی بر تحمیل شرایط زاد و ولد بیشتر به زنان، سیاستی برنامه ریزی شده است و به استراتژی بقای رژیم گره خورده است. ایدئولوگ های جمهوری اسلامی بخوبی می دانند که حضور چشمگیر زنان در بازار کار، روی آوری آنان به تحصیلات عالی و شکوفا شدن استعدادهای آنان در رشته هایی که تا دیروز در انحصار مردان بود و گرایش آنان به زاد و ولد کمتر زمینه مادی رشد آگاهی و گسترش مبارزه حق طلبانه و بهبود نسبی موقعیت زنان در جامعه های پیشرفته سرمایه داری در غرب، را بوجود آورد. جمهوری اسلامی نه تنها از روی تحجر فکری بلکه به دليل نگرانى از سیر تحولات جنبش زنان در جهان و براى جلوگيرى از گسـترش اين تحولات به ایران است که اعمال سیاست های آپارتاید جنسی را شدت بخشیده است. براساس همین جهت گیری، طرح "دورکاری" و در واقع خانه نشین کردن زنان، سیاست استخدام نیمه وقت و بازنشسته کردن زود هنگام آنان، ایجاد محدودیت و منع زنان از کار در کافی شاپ ها و قهوه خانه ها هر کدام به نوبه خود تلاشی بوده اند تا زنان را از بازار کار و فعالیت در بیرون از محیط خانواده خارج کرده و دوباره به کنج خانه باز گردانند. از طرف دیگر در نتیجه اجرای طرح ارتجاعی "سهمیه بندی جنسیتی"، "بومی‌ گزينی جنسيتی" و "تفكيك جنسيتی" دختران بطور بی سابقه ای از تحصیل در ده ها رشته دانشگاهی محروم شده اند. این سیاست ها بسیاری از زنان شاغل را از محیط های کار در بازار رسمی بیرون رانده، اما نه به کنج خانه، بلکه به بازار سیاه کار روانه کرده است. جایی که زنان کارگر بشدت استثمار می شوند و از همان حداقل حقوق مندرج در قانون کار ضدکارگری رژیم نیز محروم هستند.

سیاست آپارتاید جنسی جمهوری اسلامی که هدف آن بازگرداندن زنان به کنج خانه است، از یک سو به دلیل رشد فرهنگ مصرف گرایی در میان زنان طبقه متوسط که نتیجه تحولات سه دهه گذشته است و از سوی دیگر به این دلیل که در اوضاع فلاکتبار اقتصادی ایران و در شرایطی که خانواده های کارگری چنانکه دو نان آورهم داشته باشند، نمی توانند نیازهای اولیه خود و خانواده هایشان را تأمین کنند، با شکست روبرو شده است. زنان خانواده های کارگری و اقشار زحمتکش جامعه با حضور فزاینده در بازار کار اگر چه ملموس تر و خشن تر سلطه طبقات دارا را تجربه می کنند، اما در همانحال در موقعیت بهتری برای به چالش کشیدن مردسالاری بعنوان یکی از پایه های حاکمیت رژیم سرمایه داری جمهوری اسلامی قرار می گیرند. سران رژیم که نمی توانند جلو روند این تحولات پایه ای را بگیرند، هر روز با آوردن لایحه و تصویب قانون زن ستیزانه تازه ای، به جنگ پیامد این تحولات می شتابند.

در این شرایط و در تقابل با آن جریان هایی که می خواهند جنبش زنان را در چهار چوب تنگ قوانین ارتجاعی موجود و برای تعدیلاتی در نحوه اجرای این قوانین به بند بکشند، فعالین سوسیالیست جنبش زنان لازم است جهت به عقب راندن نظام آپارتاید جنسی، تلاش برای بسیج و به میدان آوردن زنان ستمدیده را در محور فعالیت خود قرار دهند. فعالین سوسیالیست جنبش زنان لازم است بر خواست ها و مطالباتی در جنبش زنان تمرکز کنند که ریشه در کار و زندگی زنان کارگر و زحمتکش دارند. تکیه بر این مطالبات و نشان دادن مسیر تحقق آنها گام مهمی در جهت به میدان آوردن توده زنان کارکن و رنجدیده است. در مبارزه برای رهایی زنان استقلال اقتصادی زن و تأمین رفاه اجتماعی آنان از اهمیت تعیین کننده ای برخوردار است. در همین رابطه است که مسئله حضور برابر زن و مرد در بازار کار و برابر دستمزد برای کار برابر و حقوق اجتماعی زنان مانند بیمه های بیکاری و درمانی و سالمندی و وجود نهادهایی که زن را از انجام کارهای طاقت فرسای خانگی رها کند اهمیت پیدا می کند. در جامعه ایران که فقر و فلاکت اقتصادی بیداد می کند و بیکاری به یک فاجعه اجتماعی تبدیل شده است، توجه به این مسائل و ریشه های طبقاتی ستمکشی زنان از اهمیت ویژه ای برخوردار است. در شرایطی که موقعیت جنس دوم زنان ریشه در مناسباتی دارد که بر محور سود می چرخد، هر گونه بهبودی در موقعیت و زندگی واقعی زنان بدون تعرض به سود سرمایه ممکن نیست. خواست تأمین بیمه بیکاری برای تمام زنان آماده بکار، لغو قوانین محدود کننده و رفع موانع سر راه زنان برای ورود به بازار کار، الغای کلیه قوانین تبعیض آمیز علیه زنان در محیط های کار و ...، بدون تعرض به سود سرمایه قابل تحقق نیستند. برای به میدان آوردن زنان کارگر و زحمتکش و توده ای کردن جنبش زنان باید پاسخ گویی به این نیازهای واقعی را پیش روی خود گذاشت و تعرض به سرمایه را سازمان داد.

فعالین و پیشروان سوسیالیست جنبش زنان و جنبش کارگری که چشم انداز روشنی از شرایط پیشروی جنبش رهائی زن دارند لازم است بازو در بازوی هم برای هر چه با شکوه تر برگزار کردن مراسم و آکسیون های ۸ مارس متحدانه تلاش کنند. ۸ مارس روز همبستگی جهانی انسان های آزادیخواه برای رهایی زنان از قید و بند هر گونه ستمی را با تلاش هر چه گسترده تر برای برگزاری باشکوه مراسمهای این روز و تلاش برای ایجاد پیوند گسترده تر جنبش زنان با جنبش کارگری گرامی بداریم.